PbP

 Kiedy ( 11 lat temu dżizas.......!) robiłam dyplom na Wydziale Architektury , byłam zafascynowana ( zresztą dotąd jestem , choć może nie tak bezkrytycznie jak niegdyś ) Księdzem Tischnerem . Projektowałam miejsce , które miało się nazywać Instytutem Rozwoju Duchowego im. ks. J Tischnera , i wspominam pracę nad tym dyplomem jako niezwykle ubogacającą , zarówno dla mnie jako architekta , ale chyba przede wszystkim dla mnie jako człowieka . Brzmi lekko grafomańsko , ale kurde naprawdę , to był jeden z pierwszych momentów w moim życiu , kiedy zastanawianie się nad sobą  przybrało formę świadomego tworzenia i było oparte na tak długich i w moim odczuciu głębokich przemyśleniach .
 Do dziś pamiętam jedno zdanie z książki , którą mieliśmy dołączyć do projektu i makiety . Mieliśmy opisać w niej idee przyświecające nam w czasie projektowania , główne założenia , opisać sposób funkcjonowania przestrzeni . Jakoś tak mocno mi się wryło w pamięć , że napisałam wtedy , że ludzie będą wykonywali tam ważną pracę - że będą nasycać dobrem i mądrością puste internetowe strony .

Otóż blog oprócz kilku fajnych rzeczy takich jak motywacja do różnorodnych działań , zwolnienie tempa , systematyzowanie własnych myśli , dał mi jedną rzecz bezcenną . Dzięki temu , że sama zaczęłam pisać bloga , poznałam blogi innych i odkryłam , że  mądrość i dobro już tam są .

Pierwszy blog , któremu zawdzięczam - nie waham się tu użyć wzniosłego określenia - to kim dzisiaj jestem , to   blog Moniki Szczepanik " W świecie żyrafy " , który właśnie zakończył działalność , a właściwie wyewoluował w projekt " Świat żyrafy "  . Dzięki temu miejscu - bo to jest prawdziwe MIEJSCE - poznałam filozofię Porozumienia bez Przemocy (PbP), która to filozofia nie jest akcją typu "nawiedzona, rozczochrana , nieobecna " :)
To jest po prostu sposób w jaki patrzy się na świat , na to , że ktoś mówi nam "nie" , na to , że ma się zły nastrój , na to , że w końcu w 100% bierze się odpowiedzialność za jakość swoich relacji z innymi w swoje ręce .  To jest sposób na życie , z którym ja się zgadzam tak " w całej rozciągłości " :)  . Sposób , którego ciągle się uczę -a które to uczenie ,  przez bagaż różnych doświadczeń , przyzwyczajeń i wygody -  wcale nie jest dla mnie łatwe ( szczególnie w kontaktach z dorosłymi) . Ale za to daje to co lubię : ciągły rozwój , wyzwania , i doskonalenie siebie  .
  Jestem Monice wdzięczna przede wszystkim  za to , że dzięki temu , czym dzieliła się na blogu,  mój związek z Dziewczynkami powoli staje się taki , o jakim zawsze marzyłam , tylko nie wiedziałam jak to marzenie urzeczywistnić .  No i wykorzystując swojego bloga  zaniedbańca chciałam Wam Porozumienie bez Przemocy zareklamować .  I obiecać , że to nie jest jakaś wydumana teoria , oparta na chwytliwych hasełkach ,  o których ktoś chciał przed Świętami książkę wydać , żeby płynęła kasa .
A teraz fotograficzny skrót ostatnich miesięcy :) :

 Sporządziłam znaczną część drzewa genealogicznego

Szyłam

Piekłam

Zwijałam

 Urządzałam przyjęcia urodzinowe

Się bawiłam

Ehhh czego ja nie robiłam :)

Niedługo ciąg dalszy wynurzeń głębszych - będzie dalej o wdzięczności w internetosferze - tym razem dla Agnieszki Stein