DWA TORY

Mam coraz większą radość z tego , że w sytuacjach dla mnie trudnych , w których w pewien sposób automatycznie włączam myślenie oceniające mojego rozmówcę,  to znaczy  :
-  gdy słyszę że ktoś mnie atakuje ( chociaż on po prostu mówi jakieś zdanie , które ja odbieram jako atak )
- gdy  ktoś próbuje mnie -w sposób odbierany przeze mnie jako agresywny -przekonywać  udowadniając  , że nie mam racji
- gdy odbieram to , co ktoś mówi jako zrzucanie na mnie odpowiedzialności za  własne niepowodzenia tego kogoś
- gdy ktoś się na mnie wyładowuje ( inaczej : że ja jego słowa tłumaczę sobie jako wyładowanie )
często  umiem słuchać uszami żyrafy zwróconymi na zewnątrz . 
Do niedawna było to dla mnie pojęcie niezrozumiałe - umiałam  dawać empatię SOBIE i mówić o SWOICH  uczuciach i potrzebach , i o emocjach  jakie wywołuje we mnie to co widzę lub słyszę . To było dla mnie uwalniające po wielu latach nie zwracania na siebie własnej uwagi .
 A teraz czuję się tak zwyczajnie dobrze , kiedy potrafię  w kimś zobaczyć te same niespełnienia , które tak dużo czasu były we mnie - tylko wyrażone w inny sposób niż ja to robiłam . Nie gorszy , nie lepszy tylko inny .
To jest dla mnie prawdziwa wolność , nie myśleć o kimś z automatu jak o przeciwniku . Nie obrażać się na kogoś , za to co mówi . Nie czuć gwałtownej agresji z powodu usłyszenia czegoś , co do niedawna gotowało mi krew w żyłach .  Tylko zobaczyć , że w jego "ataku" na mnie jest on dokładnie takim samym człowiekiem jak ja , tyle tylko , że różni nas sposób mówienia i wyrażania swoich potrzeb .
I kiedyś jak słyszałam coś co odbierałam  jako atak - kontratakowałam . Z satysfakcją i zadowoleniem ze swojej wszechobecnej logiki i umiejętności jasnego i czytelnego formułowania wniosków .
Potem jak słyszałam coś co odbierałam jako atak - byłam zniesmaczona , że ktoś nie potrafi kontrolować - tak jak ja to potrafię - swoich emocji .
W następnej fazie  od razu mówiłam jak bardzo mnie ta sytuacja boli , jak wielki smutek we mnie wywołuje i czego potrzebuję w związku z tym - ale ogólnie nie specjalnie interesowało mnie wzajemne zrozumienie , tylko spełnienie mojej prośby bez gadania .No bo w końcu wyraziłam się czytelnie . A to co w tej sytuacji czuł mój rozmówca znaczyło dla mnie znacznie mniej ,niż to co czułam ja .
Jeszcze później nauczyłam się , że moje prośby można spełnić ale nie trzeba i przestałam mieć  pretensje gdy ktoś mi odmawiał . Zaczynałam po prostu szukać innych rozwiązań , żeby swoimi potrzebami zaopiekować się samodzielnie . To był wielki krok do wzięcia odpowiedzialności za siebie na siebie . I zejście z pleców bliskich .
A potem  zaczęłam powoli skupiać się po równo : na sobie i na innych  .
I teraz jest taki czas względnej równowagi , gdy w sytuacji konfliktu mam w sobie dwa równoległe tory myślenia . Bardzo dobrze widzę siebie , ale równocześnie już nie potrzebuję się bronić , i ta energia idzie w próbę  zrozumienia drugiej osoby . I przełożenia jej języka na mój .  I to jest zajebiste ( żadne inne słowo mi tu nie pasowało ;) ) . Bo :